Σήμερα έπρεπε να βγάλω την κόρη μου βόλτα γιατί η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο. Όμως με τα νέα μέτρα οι επιλογές ήταν περιορισμένες. Τελικά την πήγα στο πάρκο περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης “Αντώνης Τρίτσης”, όπως και άλλες φορές, για να δει τα παπάκια.
Ο κεντρικός χωματόδρομος από την είσοδο μέχρι τη λίμνη θύμιζε οδό Ερμού τα Χριστούγεννα.
Που αλλού να πάει ο κόσμος; Ότι και να κλείσεις ο κόσμος κάτι πρέπει να κάνει, κάπου θα πάει να ξεσκάσει αλλιώς τα πράγματα μπορούν να πάρουν άσχημη τροπή.
Φτάνουμε στην προβλήτα της λίμνης και δεν μπορούσαμε καν να ακουμπήσουμε στην άκρη να δούμε τη λίμνη χωρίς να έχουμε κάποιον δίπλα στο ένα μέτρο και χωρίς μάσκα ή μισοκατεβασμένη.
Όλοι εξοπλισμένοι για τα παιδιά τους, πάρα πολλοί με ψωμάκια να ταΐσουν τις πάπιες και τα πουλιά της λίμνης και τελικά τί βλέπουμε μέσα στο νερό;
Ένα χυλό από πεταμένα ψωμιά που δεν έτρωγαν πλέον οι πάπιες είτε γιατί είχαν φάει αρκετά, είτε είχαν φοβηθεί είτε το νερό ήταν πλέον πολύ χάλια.
Πράγματι, τα περισσότερα πουλιά και πάπιες κάθονταν σε μια απόσταση ασφαλείας από τον κόσμο και τα ψωμιά.
Ένας χυλός μέσα στο νερό. Μέχρι και φρατζόλες ολόκληρες μέσα στο νερό επέπλεαν…
Σημεία των καιρών!